Not all born madmen are crazy {Open}

Het was midden op de dag, en alle lessen waren in volle gang, maar een jong meisje was niet waar ze hoorde te zijn. Haar groenige ogen stonden een beetje afwezig terwijl ze wat voor zich uit staarde. Maar beneden had ze geen uitzicht op de rest, dus moest ze het maar hogerop nemen. Waar normale studenten door de gangen zouden gaan ging deze jonge meid toch echt langs een andere weg. Ze zette zich snel af en hield zich vast aan het eerste uitstekende opbject dat ze tegen kwam. ze moest nu eigenlijk in de les zitten, maar had daar geen zin in. Hoewel ze zich kon inhouden, gedroegen sommige leerlingen zich wel eens vreemd bij haar in de buurt. Het zat haar dwars en het ergste was, ze wist dat zij er de schuldige van was. Ze kon nooit echt normaal in de buurt van anderen komen. Opnieuw zette zich af en sprong op en greep zich vast aan de rand van het dak en trok zich op. Met een zucht ging ze zitten en liet haar hoofd op haar handen leunen. Maar ze mocht dan anderen wel raar laten doen, zelfs was ze zo nuchter als het maar kon. Er was niks mis met haar, maar dit had ze te danken aan haar bloedeigen vader. Ze wilde hem haten, maar kon dat ook weer niet. Vreemd genoeg had hij goed voor haar gezorgd voor hij verdween. Net als haar moeder die ook in het niets was verdwenen. Ze mistte ze diep van binnen toch wel, en dat terwijl ze eigenlijk een andere familie had gekregen. nouja ze waren dan wel geen echte familie, maar ze kon altijd op ze rekenen. Bovendien beoordeelde ze haar niet wegens haar vader, wat zij heel goed wisten. Even zuchtte de jonge meid en veegde een roze lok voor haar ogen weg. Met haar hoofd op haar handen bleef ze in gedachten verzonken zitten, starend in het niets.

Voor haar was het leven vreemd geweest, maar ze kon er niet veel van uit maken. Wat gebeurd is is gebeurd, bovendien moet je het heden achter je laten en vooruitkijken naar de toekomst. Zo was het haar toch wel geleerd, maar toch had ze graag wel een paar momenten van haar jongste jaren willen herbeleven. In de armen van de man die toen nog echt haar vader was en geen gestoorde maniak. Ze zuchtte even en haalde een hand door haar haar. De eenzaamheid was haar vredige plaats. Het liefst was ze nog even Kid gaan pesten maar die was weer eens op pad gegaan met zijn weapons, oftewel daar had ze niks aan. Naar Shinigami gaan was ook de optie niet, ze had weer eens geen flauw idee waar hij was. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht terwijl ze aan die twee dacht. Bij hen had ze zich welkom en thuis gevoeld, zeker na een tijd op straat, en in ellende.
Bij het horen van geluid schoot haar hoofd omhoog. Kwam er een of andere idioot nu hier om haar naar de les te halen? Ze kon het zich niet voorstellen, zij werd vermeden als de duivel. Toch viel haar blik op een jongen en ze fronste. Even wreef ze in haar ogen en gaapte terwijl de jongen ging zitten. ''Geen zin om in een les te hangen?'' Vroeg ze maar gewoon direct en staarde weer voor zich uit. Ze was lichtelijk verbaasd dat iemand daadwerkelijk bij haar in de buurt durfde te komen nu.

Het was rustig, niemand rende nog in de rond omdat iedereen wel in de les zat. Behalve zij, en die andere jongen. Meestal als ze hier zat kwam ze niemand tegen, voornamelijk omdat het wel 's nachts was of ze hadden haar zien zitten. Ze zag dat hij schrok van de vraag die ze zonder na te denken stelde. Was et een verkeerde vraag, had zij weer iets gedaan? Ze schudde even haar hoofd en wreef in haar ogen, nog even en ze werd gewoon zelf knettergek. Ze keek weer naar hem en wachtte op een antwoord, wat ze eigenlijk niet verwachtte te krijgen. Ze verwachtte nu min of meer dat hij er weer vandoor zou gaan, wegrennend van haar. Ze haalde even haar schouders op en staarde eerst weer voor zich uit. Ze kon er beter maar niet aan gaan wennen. Gezelschap, als ze het al kreeg, duurde nooit lang. Behalve dan dat van haar 'vader' en haar 'broer', maar dat telde niet mee. ”Er valt niet echt iets te leren daar…” Klonk het antwoord en ze draaide haar hoofd weer naar hem toe. Even fronste ze maar haar uitdrukking werd wat zachter en ze knikte. Ze was het er wel mee eens, maar zij had al een heel hoop geleerd. Zou je zo een, twee, drie niet zeggen maar het was wel zo. Ze had kennis genoeg, alleen ze moest het eruit werken. ''Daar heb je toch wel weer gelijk in.'' antwoordde ze zacht en bekeek hem nu eens goed. Ze had in de gangen gemompel gehoord over hem, ze wist dat hij ook anders was dan de rest. Niet dat het voor haar had uitgemaakt, ze was zelfs niet vaak zichtbaar in de aanwezigheid. ”Ik ben Yugi trouwens.” Dit keer schrok ze niet, maar glimlachte ze alleen maar. Zou dit haar eerste vriend op school worden? Ze had eigenlijk helemaal geen vrienden vanwege haar Wavelength, en de Madness die zich in haar huiste. ''Yugi zeg je...'' Zei ze langzaam en dacht even na. Zijn naam leek op de aforting die iedereen gebruikte voor haar naam. ''Ik ben Sayuri, maar zeg maar Yuri.'' Antwoordde ze zacht en sloeg haar handen in elkaar.

Voor haar was het eigenlijk wel weer wat raars, mar ook had hij vreemdgenoeg iets bekends. Ze wist dat ze ook niet bij hem in de buurt kwamen, maar ze kon bij hem geen probleem ontdekken. Althans niet op dit specifieke moment. Ze had wel geruchten gehoord dat hij kon veranderen in een ander mens, maar ze begreep niet waarom dat een reden zou zijn om hem te ontwijken. Voor haar begreep ze alle redenen en had ze ook geaccepteerd. Zij had invloed op de geesten van anderen, ze maakte sommige gek. Anderen konden het wel weerstaan maar ook niet al te lang, het zou een druk op je geest worden. Maar hier op school wist niemand van haar afkomst, behalve dan Kid en misschien zelfs Stein. Maar daar bleef het bij, ze was ook niet van plan het iemand te gaan vertellen, veel te gevaarlijk als je het aan haar vroeg. Zij had de hoop niet opgegeven voor haar leven. Maar hoevaak had ze wel geen jaloerse blikken naar haar 'broer' en zijn weapons geschoten. Ze wilde zelf ook zulk gezelschap, en ze wist dat ooit iemand zou komen die haar aankon. Iemand die met de Madness om kon gaan en ook haar kon helpen. Ze droomde er vaak over, maar zodra ze haar ogen open had geslagen drong de harde realiteit toch weer tot haar door. Ze had nu echter geen probleem gezien bij het voorstellen van zichzelf, haar naam was toch wel iets wat vele wisten. ”Yugi en Yuri” Hoorde ze hem mompelen en ze keek hem even vragend aan, voor ze weer voor zich uit staarde. Ze moest eens aan die gewoonte werken, ze staarde veel teveel en verloor vaak het besef van wat er om haar heen gebeurde. De stilte die er tussen hen bleef hangen vond ze niet eens erg. Ze was het ook wel gewend, maar op zich mocht ze Yugi wel. Hij was de eerste van de anderen studenten die niet wegrende voor haar of haar een vuile blik toewierp. ”Leuk je te ontmoeten Yuri” Ze hoorde de vriendelijkheid in zijn stem en kon een glimlach niet tegenhouden. ''Van hetzelfde.'' anytwoordde ze zacht en bleef hem aankijken. '' zeg, als ik het goed heb ben jij een Weapon toch?'' Vroeg ze, terwijl ze het had kunnen weten als ze niet zo had zitten staren. Maar ze wilde het toch weten, gewoon voor de lol. Ze wist dat er voor haar niemand was, hoe hard ze ook bleef hopen.

Ze bleef gewoon stil zitten, ze had er geen probleem mee. Ze voelde zich wel prettig zo terwijl ze, voor het eerst in een hele lange tijd, een gesprek met iemand voerde die ze net had ontmoet. Eigenlijk had ze nooit een gewoon gesprek kunnen voeren met iemand die ze net ontmoet had, ze hadden allemaal weggelopen van haar. Zelfs toen ze als klein kind door de straten zwierf, op zoek naar een plek om te verblijven. Hoewel ze haar veiligheid had gezocht in het bos was het een en al leegte. Ze was eraan gewend geraakt, maar toch was ze blij met haar nieuwe familie die haar accepteerde voor wie ze was. Bovendien konden ze leven met haar 'afwijking', zoals zij het hadden genoemd. Ze hadden haar nooit vreemd genoemd of een freak, wat anderen wel deden. Shinigami had altijd gezegd dat ze simpelweg uniek was, en het niet haar schuld was. Maar toch bleef ze zich schuldig voelen over wie ze was. ”Misschien is het beter als ik het je laat zien.” Zei hij en ze keek op. Even begreep ze hem niet, maar het drong snel tot haar door. Ze knikte even kort en was toch best nieuwsgierig nu. ”Zou je me wel willen vangen, want het is een lange weg naar beneden!” Nu keek ze hem even verbaasd aan, alleen als de Wavelength met elkaar matchten konden meisters weapons fatsoenlijk opvangen. Maar toch was er iets anders nu, ze wilde best een poging wagen en grijnste even kort voor ze opsprong en haar balans zelf even moest bewaren. ''Ik kan het altijd proberen, anders gaan we samen richting de grond.'' Ze kon het niet laten om een grijns te laten verschijnen op haar gezicht. Ze keek hem aan en rekte haar spieren even op. ”Klaar?” Nu knikte ze en haar gezicht werd serieus. ''Helemaal. Kom maar op!'' Ze grinnikte en zette een stap naar voren. Terwijl hij opsprong kon ze het niet laten om even te staren. Als weapon was hij meer dan awesome, twee zwaarden die perfect bij elkaar paste. Even ademde ze diep in en begon over het randje te lopen en sprong op dezelfde plek op als dat hij had gedaan. Ze strekte haar armen uit en liet haar vingers om de heften vallen en zorgde dat ze een stevige greep had. Nu was het spannendste moment daar, zou ze de twee zwaarden moeiteloos vast kunnen houden? Of zouden ze allebei van het dak af storten? Ze begon hoogte te verliezen en liet haar armen langzaam zakken, haar ogen gericht op het randje. Zodra haar voeten het ranndje raakte zakte ze neer tot ze op een knie zat geleund. Een verbijsterde uitdrukking schoot over haar gezicht. Ze viel niet van het dak! Haar ogen gleden naar haar handen, die de twee zwaarden nog altijd vast hadden. Langzaam stond ze op en grijnsde breder dan ooit. ''Dit is zowel awkward als geweldig!'' Zei ze en hield de zwaarden gekruist voor zich, lachend om hoe weinig moeite het haar kostte om ze te bewegen. ''Dude!'' Riep ze en grijnsde nog breder. ''Ik heb je gevangen!'' Ze keek naar de weapons in haar handen, wachtend op zijn reactie.

Het was vreemd, vooral omdat ze deze jongen nauwelijks kende. En toch was ze bereid een levensgevaarlijke stunt uit te halen, simpelweg om iets te kunnen zien. Sommige zouden haar compleet gestoord noemen of simpelweg Mad. Maar zij wisten niks van Madness af, zij had er alle ervaring mee. Dit was gewoon roekeloosheid en ook een uitdaging voor haar. Ze hield ervan, ze hield van uitdagingen. Het maakte haar sterker en het gaf haar was leuks in het leven. Ze had ook nooit problemen, in haar ogen stond ze altijd voor een uitdaging. Roekeloos of niet, ze ging dit doen en ze weigerde te falen. Ze had eigenlijk al verwacht dat ze samen naar beneden zouden storten. Niemand kon partner worden met iemand met een wavelength zoals die van haar. Niemand zou kunnen omgaan met de Madness die door haar eigen lijf heen suisde. Waarvan ze van tijd tot tijd nog wel eens de controle verloor. Maar ze begon steeds meer kracht te krijgen en controle over datgeen wat anderen tot waanzin zou drijven. Het had lang geduurd en een heel hoop klappen opgeleverd, maar nu eindelijk had ze geaccepteerd wie ze werkelijk was. Zelfs al betekende de waarheid en werkelijkheid dat ze nauwelijks mensen om haar heen duldde, ze accepteerde dat. Ze was zelfs nog wel trots op wie ze was, niet op haar ouders, maar zij was Sayuri Sahira Wakahisa en niet de dochter van Asura of Harana. Nee, zij was Sayuri en niemand minder!
Terwijl ze in de lucht hing schoot er wel iets van twijfel door haar hoofd. De grond leek haar niet echt zo aantrekkelijk om te ontmoeten. Maar ze kon nu al niet meer terug, ze had een besluit genomen en moest dat doorzetten. Als ze nu terug zou stappen kon ze nooit weten of het, het waard was. Ze moest weten of ze de juiste beslissing had genomen met dit risico. Maar zodra haar handen de heften raakte kreeg ze een vreemd gevoel. Vreemd maar ook prettig was dit gevoel, het was iets dat diep van binnen bij haar oprees. Het maakte haar sterk en een grijns ontstond voor de zoveelste keer in korte tijd op haar gezicht. Ze had nog nooit zoveel gelachen op een dag. Natuurlijk was het 'thuis'wel eens een lachwekkend zooitje maar daar deed ze ook wel aan mee. Maar met een vreemde zoveel grijnzen, dat was voor het eerst in haar leven.
Terwijl ze daar op de rand stond voelde ze trots over haar heen komen, maar ook pure verbijstering. Hoe kon zij, in de ogen van anderen uitschot, zomaar opeens de twee zwaarden in haar handen houden. Ze voelde een vreemde sensatie, was dit zoals alle andere meisters zich voelde? Ze wist het niet, maar het boeide haar niet. Het was hun gelukt, zonder van het dak te storten. ”Fantastisch toch?” Sprak Yugi nu. De hele tijd was hij stil geweest maar ze keek naar de zwaarden om daar zijn gezicht te zien. Haar mondhoeken scheurde bijna bij haar grijns. Ze voelde zich niet alleen, maar ze wist dat ze binnen haar geest alleen was. Kwam dit bij hem vandaan? ”Kun je het ook voelen?” Klonk het weer en langzaam knikte ze. ''Hellyeah!'' Zei ze en begon langzaam te beseffen wat dit betekende voor haar. ''Het is moeilijk te geloven...'' Mompelde ze even en keek weer naar de wapens in haar handen. ''Voel jij je in orde?'' Vroeg ze toch wat bezorgd. Als zij hem nu infecteerde met wat haar teisterde kon het hem vernietigen. Maar ook hij had iets vreemds en ze dacht even na. ze zou er maar niet naar vragen, niet wetend of het oke was om de vraag te stellen. Toch schudde ze even haar hoofd. ''Weet je wat dit betekent?'' Vroeg ze en lachtte toch weer.

Gerustheid, geluk en blijdschap. Het waren gevoelens die ze niet kon negeren. Noch kon ze ze buitensluiten, als ze dat al wilde. Dit was waar ze altijd gehoopt op had. Voor jaren had ze gehoopt op hoop, en nu was het zo. Hetgeen waar zij op had gehoopt was nu eindelijk werkelijkheid geworden. Ze kon wel janken van blijdschap, iets wat ze nog nooit had gedaan. Nog nooit was ze zo blij geweest om een gebeurtenis of een keus. Maar ze had de juiste keus gemaakt en het resultaat was beter dan ze ooit had durven dromen. Hoewel het toch vreemd bleef voor haar. Jaren leek het onmogelijk te zijn voor haar om lang in de buurt van anderen te blijven, laat staan dat er weapons waren die met haar Wavelength matchte. Maar nu voelde ze zich volledig, niet meer alleen. Ze kon niet trotser op zichzelf zijn, maar niet alleen op zichzelf. Ze was nog steeds verbaasd dat Yugi het gewoon zo simpel had opgebracht en haar toch op een vreemde manier had vertrouwd. Had hij eigenlijk wel nagedacht bij wat er had kunnen gebeuren als dit niet was gelukt? Even schudde ze dat van haar af, zo mocht ze niet denken. Hij had heus geweten wat hij deed, maar hij had zijn lot en deels ook zijn leven in haar handen gelegd. Het was een vertrouwen wat een normaal mens nooit zou tonen naar een vreemdeling. En zeker niet naar iemand zoals zij, een brenger van chaos en gekte.
Haar groene ogen werden getrokken naar de gloeiende zwaarden en ze grinnikte. Voelde hij zich nu net zoals zij zich voelde? Voelde hij het geluk en de blijdschap die zij voelde? Ze zou het hem niet vragen, ze hoopte er maar op. Ze kende hem nog maar net, maar hij was de eerste die een echt gesprek met haar had geaccepteerd. Het haalde iets van verloren respect op. In de tijd dat zij mensen ontweek en mensen haar ontweken was ze haar respect voor anderen kwijtgeraakt. Vele waren bevooroordeeld over haar en daar had ze een extreme hekel aan. Gelukkig was ze anderen nog niet gaan haten daarvoor, dat had fout af kunnen lopen. Wellicht was ze dan als haar vader geëindigd, als een kishin? Ze moest er niet aan denken, ze werd nu al vaak genoeg gek van zichzelf. Toch rees er een vraag op, zouden haar ouders trots zijn als ze haar zagen? Zouden ze blij zijn met het pad dat ze had gekozen? Het waren vragen die nooit beantwoord zouden worden, aangezien degene die de antwoorden zouden kunnen geven er niet meer waren.
”Ik voel me geweldig!” Klonk opeens Yugi's vrolijke stem en ze keek weer naar hem. Ze kon haar gezicht niet in een plooi krijgen en grijnsde maar als een gigantische idioot. ''Gelukkig maar,'' Antwoordde ze, blij met deze waarheid. Als hij zich geweldig voelde dan betekende het dat haar Madness geen effect op hem had. Dit was voor haar een enorme opluchting en het deed haar hoofd licht worden. Bij haar laatste vraag zag ze hem knikken en haar ogen glansden. “Partners?” Suggesteerde Yugi zacht en haar gezicht werd serieus. Zou hij er tegen kunnen als ze nu een beetje met hem zou dollen? ''Ik vrees...'' Begon ze serieus en hield haar gezicht strak, hoewel dit voor haar best moeilijk was. ''Ik'' Begon ze weer en schudde haar hoofd. Ze bleef even stil en staarde naar de lucht. Soms was het grappig om met anderen te dollen, en ze zou hem ook niet lang pesten. Dat zou gemeen zijn voor hem, vooral na wat er was gebeurd. Toch hield ze het niet lang meer en ze grijnsde opnieuw. ''Ik vrees van wel!'' Zei ze en grijnsde schaapachtig en keek hem aan.

Stilte bleef er even hangen in haar hoofd. Ze had er altijd van gehouden om mensen te treiteren. Maar nooit had ze het slecht bedoeld, en zeker nu niet. Dit was haar enigste hoop op een goede weapon als partner. Dat wilde ze echt niet verkloten zoals ze altijd alles wel verklootte op haar manier. Ze hoopte dat Yugi dit niet verkeerd zou opvatten van haar, ze wilde niets lievers dan partners met hem zijn. Hij was de enige die ze ontmoet had wiens soul Wavelength met die van haar te combineren was. Het had haar gelukkiger gemaakt dan ooit om dit te mogen ontdekken en meemaken. Ze zou wel kunnen huilen van blijdschap op dit moment. Haar leven had voor eens een positieve wending genomen, een die haar leven zelf zou veranderen. Vanaf nu hoefde ze niet meer te rekenen op alleen de steun die Kid haar gaf. Vanaf nu had ze een weapon met wie ze kon praten en op wie zij kon bouwen. Althans als Yugi haar grap niet verkeerd opvatte. Die kans zat er ook nog in. Zou hij net zo blij zijn als dat zij was nu? Ze voelde spanning van hem afkomen toen ze met haar woorden was begonnen. Was dit te gemeen geweest om te doen?
Maar er was ook iets anders aan hem, alsof hij niet helemaal alleen was. Was het haar verbeelding of werkelijkheid? Ze wist het niet, maar had het lef niet om het te vragen. Te bang dat ze het zou verknallen en haar enige vriend nu al zou verliezen. Kon ze hem eigenlijk al zo moeiteloos als vriend zien? Ze schudde haar hoofd om die gedachtes uit haar hoofd te krijgen. Het deed er niet toe, niet nu althans.
Eigenlijk was ze best wel een kleutertje soms, maar dat kwam omdat ze zich nooit echt als kind had kunnen gedragen. Althans niet met anderen behalve Kid en Shinigami. Maar dit was anders, heel anders dan dat ze gewend was. Nu had ze het gevoel dat e zichzelf weer kon zijn bij iemand anders dan haar familie. Maar voelde Yugi zich ook zo? ze wit het niet. Alles hing nu af van haar antwoord.Haar antwoord dat haar eigen hart een keer deed opspringen van geluk. Zij had haar weapon gevonden en bovendien had ze een vriend gevonden.
Langzaam kwamen de eerlijke woorden uit haar mond en haar grijns was niet van haar gezicht af te slaan. Haar donkergroene ogen glansden in de zon terwijl ze neerkeek op de wapens in haar handen. Zou hij geweten hebben dat ze alleen maar aan het plagen was door de spanning op te voeren? Even verscheen er een flits en haar handen waren leeg. Naast haar stond yugi weer en dr draaide haar hoofd met een grijns. Even leek het alsof hij er niet alleen stond, maar het was een een flits van een seconde dat ze het zag, want haar aandacht werd getrokken door zijn uitgestoken hand. ”Deal!” Hoorde ze hem zeggen en ze lachtte weer. Zonder een seconde te twijfelen greep ze zijn hand in een stevige greep.''Deal!'' Antwoordde ze nu zelf en kneep even in zijn hand. Ze geloofde niet helemaal dat het acht was, dat het nu allemaal een droom was. Maar toch leek alles om haar heen zo echt.
''Dus Partner...'' Begon ze nu en keek hem weer aan. ''Wat is het eerste wat we vandaag gaan doen?'' Ze grinnikte en plofte toch weer neer op het randje van het dak. Misschien konden ze gewoon vragen stellen en over elkaar praten. Ze wilde hem juist nog beter leren kennen. Hij was ten slotte nu haar weapon en ze kon hem op alles vertrouwen. ''Misschien...'' Ze wiebelde even met haar benen en keek hem half aan. ''Misschien kun je me wat meer over jezelf vertellen?'' Vroeg ze toen zacht en bleef met haar benen wiebelen, ietwat nerveus.

Nooit had ze verwacht dat haar leven zo plots op zijn kop gezet kon worden. En zeker niet met zoiets als dat er zojuist was gebeurd. Wat zou Kid zeggen als ze het hem vertelde? Ze wist het al half, hij zou waarschijnlijk eerst nog gaan zeuren of het wel symmetrisch juist was. Maar dat zou ze maar negeren. Ze was gelukkiger dan in al haar dagen, en dat alles door gewoon met iemand te praten. Hoe had zij kunnen weten dat ze nu opeens met een partner samen op het dak zat. hoe had zij kunnen weten dat ze opeens een vriend had gemaakt? Haar ogen werden getrokken naar de blauwe lucht terwijl ze haar monhoeken niet kon bedwingen. Nog even en haar glimlach kon niet van haar gezicht afgeslagen worden. Was dit het lot wat er al die tijd voor haar was uitgestippeld. Was dit de reden dat ze nooit had opgegeven, simpelweg zodat ze zich voor eens in haar leven zo kon voelen? Ze schudde het even van zich af en keek Yugi aan. Het was toch best grappig hoe hun namen op elkaar leken. Zij heette dan wel geen Yuri officieel maar iedereen noemde haar simpelweg zo omdat het korter was. In hun namen was er echt maar een letter verschil, verder was het helemaal gelijk. Ze grinnikte nu ze er verder over nadacht. Het was eerder niet echt helemaal tot haar doorgedrongen maar dat gebeurde bij haar wel iets vaker. Soms duurde het wat langer voor om iets op te pikken uit de woorden van anderen.
Toch voelde ze hoe haar hart overuren maakte met zijn slag. Nog nooit keek ze er naar uit om dingen te gaan doen met iemand. Maar nu keek ze uit naar de avonturen die ze ging beleven met haar partner. Het woord klonk vreemd in haar hoofd, maar daar zou ze aan gaan wennen. Samen met Yugi zou ze de boel op stelten kunnen zetten en de kishin eggs van de wereld halen. Ze zou van hem een Death Scyth maken, daar was ze nu zeker van. dit was haar enige kans om te bewijzen wie ze was en dat zij dit kon. Samen met Yugi zou ze bewijzen dat het niet slecht was om anders te zijn, om welke reden dan ook. Die gedachte zelf deed haar alweer grijnzen en ze knipperde even. Pas toen besefte ze dat ze al die tijd naar Yugi had zitten staren en keek meteen weer naar de lucht. Soms was ze inderdaad echt een raar persoon om bij te zijn, maar haar was altijd verteld dat dat haar juist uniek maakte.
”Spijbelen!” hoorde ze Yugi zeggen en ze richtte haar gedachtes weer even naar de gewone wereld. Ze kon het niet weerstaan om met haar ogen te rollen en te grinniken. ''Tja, dat doen we dus eigenlijk al.'' Antwoordde ze sarcastisch maar met een lachje. Toch verbaasde het haar dat hij ook simpelweg zo ongestoord zou spijbelen. Ze zouden er wel ooit eens voor in de problemen komen, maar dan was het echt hun twee. Alleen de simpele gedachte dat ze niet meer alleen voor dingen zou staan maakte haar rustig en gelukkig tegelijkertijd. En toch leek hij ook wel net zo blij als dat zij was. Gelukkig maar, anders had ze een schuldgevoel gehad waar ze nooit meer vanaf zou kunnen komen. Haar vraag of ze haar over hemzelf wilde vertellen leek hem een beetje ongemakkelijk te maken. Even slikte ze toch maar bij het zien van zijn lach schoot de opluchting weer door haar heen. Ze begreep wel als hij liever dingen had die hij niet wilde vertellen. Zij had zo ook haar dingen waar ze liever niet over praatte met anderen. En toch zou Yugi het ook moeten weten, de waanzin achter haar eigen leven. Het was dan maar hopen dat hij haar nog gewoon accepteerde voor wie ze was. Net zoals ze hem zou accepteren voor wie hij was, je moest mensen niet willen veranderen. Iedereen was uniek en dat zou ook zo moeten blijven. Maar toch waren er wel een aantal dingen die ze gehoord had waar ze best wel over zou willen weten. Bovendien kon ze de waarheid beter van hem aanhoren zodat ze alles zeker wist dan dat ze moest afgaan op wat ze hoorde van anderen. Bovendien kon ze het dan voor hem opnemen als ze foute woorden oppikte in de gangen of waar dan ook. Een duivelse scene verscheen even in haar hoofd terwijl ze al voor zich zag hoe ze de anderen een les zou leren over het beoordelen van mensen die je niet kende. Ze was zelf geen gemeen persoon, het tegendeel zelfs als je haar goed leerde kennen. Ze was ook geen duivels meisje, nouja ten minste niet als ze weer een aanval kreeg, tenzij je haar echt boos maakte of aan haar vrienden zat. Als je haar zoiets zou flikken dat kon je maar beter maken dat je wegkwam, want er lag kracht in haar lichaam die ze liever verborgen hield maar ook haar Wavelength die ze echt inhield bij anderen. Als ze die los zou laten dan zou ze iedereen om zich heen gek kunnen krijgen.
Ze keek Yugi half afwachtend aan op wat hij verder zou gaan zeggen. ”Wat wil je precies weten?” De vriendelijkheid in zijn stem en de zachtheid in zijn blik gaven haar toch het lef om haar vragen half bij elkaar te rapen. ''Hmm wat wil ik allemaal weten over je? Als ik zeg alles dan moet je je hele levensverhaal gaan vertellen en ik kan begrijpen dat je dat niet wil.'' Begon ze nadenkend en haalde een hand door haar lichtroze haar. Even bleef ze stil, wat ze eigenlijk wilde weten was over dat gedoe van meerdere personen. Zou ze hem dat gewoon zo recht op de man af kunnen vragen? Er omheen draaien zou ook geen nut hebben want dat maakte het alleen maar lastiger voor hen beide. ''Waar ik eigenlijk heel nieuwsgierig naar ben in hoe het nu zit en dat gezeik over het meerdere personen zijn. Ik bedoel, ik hoor van alles maar snap er de ballen niet van ondertussen.'' Haar stem bleef vriendelijk en ze keek naar haar wiebelende voeten. ''Ik bedoel je bent niet alleen, dat weet ik wel.'' Zei ze wat zachter en keek hem aan. ''Als je er liever geen antwoord op geeft respecteer ik dat ook.'' Zei ze nog wel half verzekerend zodat hij zich niet gedwongen zou voelen om zoiets te beantwoorden. ''En eigenlijk ben ik ook wel nieuwsgierig naar iets anders. Heb je nog familieleden waar je mee kan praten?'' waarom ze dat nu vroeg wist ze ook niet helemaal maar het was deels om uit te vogelen of hij had wat zij niet had. Natuurlijk had ze mensen met wie ze kon praten maar zij had geen enkele bloedverwanten meer over. Vermoord of verdwenen. Welke van de twee het was wist ze zelf ook niet, niemand wist wat er nu eigenlijk met haar ouders was gebeurd.

Er hingen nog zoveel vragen in haar hoofd die ze de wereld wilde stellen, maar dat was voor haar onmogelijk. Er waren ook vragen die ze haar ouders had willen stellen maar ook dat zou nooit mogelijk zijn voor haar. Ze wilde weten wat hen gemaakt had tot wat ze waren. Waarom ze haar een leven van ellende hadden gegeven, waarom zij jaren in eenzaamheid had moeten spenderen. Een korte zucht rolde toch heel even over haar lippen. Ze kon zich nu niet meer richten op het verleden, ze had nu een echte reden vooruit te kijken. Uit te kijken naar wat de toekomst haar nog kon brengen. Ze kon bijna niet wachten tot ze samen met haar nieuwe vriend op pad kon. Als het kon zou ze morgen al de deur uit lopen, op naar een plek om er samen een enorme chaos van te kunnen maken. Maar toch maakte ze zich nog een beetje zorgen. Ze wilde niet dat haar geestelijke welzijn teveel invloed op hem had en hem neerhaalde. Ze wist dat dat een van de gevaren was van haar leven en haar aanwezigheid op een plek. Het was iets wat haar altijd zou bijblijven, tot haar dood. Het was een van de dingen die ze had geaccepteerd, maar nu begon ze weer bang te worden. Ze wilde haar eerste vriend niet kwijtraken doordat ze zelf geen controle over zichzelf had.
Ze keek even schuin naar Yugi en zag hem toch lachen. Het vrolijkte haar weer op en diep in haar hart hoopte ze dat hij echt een sterke geest had. Maar daar vertrouwde ze hem op, anders zou ze alles gewoon eerlijk aan hem uit moeten leggen. Iets waar ze totaal niet naar uitkeek, maar dat was ook een van de bijwerkingen van een partner hebben. Hij moest de waarheid weten om haar te kunnen vertrouwen, ze kon het niet voor hem verborgen houden. Toch keek ze even recht in de ogen van Yugi en schudde haar hoofd. Ze zou bijna kunnen zeggen dat hij net zo gek was als dat zij was. Alleen was het bij hem dan positief, maar hij was niet een persoon die zij zou mijden. Alleen vanwege het feit dat hij nog altijd was gebleven bracht haar op het punt van acceptatie. Ze voelde zich vreemdgenoeg geaccepteerd door hem als een gewoon mens. Ze zou er nooit echt een zijn maar dat deed er niet helemaal weer toe. Langzaam balde ze toch haar vuisten, waarom konden de anderen in deze wereld toch zo wreed zijn tegen hen die net weer een tikkeltje anders waren dan de rest. Hoe het ook was, ze waren ook maar mensen. Meestal mensen met een verhaal dat nooit iemand had aan kunnen horen of naar wilde luisteren. Maar zij was bereid om te luisteren naar Yugi's verhaal. Niet dat ze hem er anders op zou beoordelen, ze zag hem als een vriend en daar kwam geen verandering in. Zelfs zonder te weten wat er met hem aan de hand was had ze hem al geaccepteerd, dus hij kon alles over haar heengooien.
Stilletjes luisterde ze naar het ritmische getik van haar voeten tegen de muur van de school. Het was een nerveus trekje van haar, ze was niet meer zo zeker van zichzelf als normaal. Maar dat kwam omdat ze nog nooit een vriend had gemaakt zonder de hulp van een ander. Langzaam kwam er een deuntje op in haar hoofd en ze begon langzaam heen en weer te wiegen. Het deuntje kwam moeiteloos op in haar hoofd en bleef waarschijnlijk wel de rest van de dag hangen. Het was een liedje waar ze zich bij aangesproken voelde. Kid had haar vaak de bijnaam Troublemaker gegeven omdat ze altijd wel iets verklootte of zichzelf in de problemen bracht. Voornamelijk kwamen de problemen naar haar en zocht ze ze liever niet op, maar dat was blijkbaar nooit geloofwaardig geweest. Maar ook had ze van haar 'problemen' genoten. Soms was de chaos van anderen een rustoord voor zichzelf, maar ze wist dat het zo niet hoorde te zijn. Maar van een ding was ze zeker, met Yugi aan haar zijde zou daar ook geen verandering in komen. Misschien zou het wel erger worden dan normaal, maar zoals zij het zag was het geen probleem. die problemen konden ze samen wel oplossen, of erger maken hoe de bui lag. Ze moest even om haar gedachtes grijnzen en schudde kort haar hoofd. Ze was soms echt knettergek en halfgaar. Maar dat was nu eenmaal wie ze was, en ze was er soms nog trots op ook.
Ergens in haar achterhoofd besefte ze dat haar vraag eigenlijk heel voorspelbaar was geweest. het was een gerucht dat iedereen kende, maar Yugi glimlachte toch naar haar. Had ze het dan toch niet verkeerd gebracht? Ze glimlachte terug en keek weer naar de blauwe lucht. Vanuit har ooghoeken zag ze hem nog geruststellend naar haar lachen, waaruit ze opmaakte dat haar vraag niet verkeerd was gevallen bij hem. Het was voor haar een opluchting, ze wist nu dat hij niet zou weglopen. Maar waarschijnlijk moest ze nu haar aandacht erbij gaan houden, anders zou ze er nog steeds geen bal van snappen. Het zou voor haar een uitdaging zijn, maar ze was te nieuwsgierig om haar geest weg te laten drijven op de wind. Hoewel ze vaak, als ze in de les zat, haar tijd spendeerde. Geen enkel woord zou tot haar doordingen, zelfs al zou je in haar oor gillen. Dat was ook de voornamelijkste reden dat ze Yugi eerst niet op het dak had horen komen. Ze was gewoon weer tever in gedachtes weggezonken. Maar het waren niet alleen gedachtes meer, ze probeerde zich dingen te herinneren van lang geleden. Soms probeerde ze zich zelfs voor te stellen hoe haar vader eruit zag. Maar zijn gezicht was altijd maar een vage waas waar ze niks uit op kon maken. het was frustrerend maar ook weer geruststellend tegelijk. Want hoe graag ze zijn gezicht weer eens had willen zien, ze wist dat ze niet ging waarderen wat ze zag.
”Neen ik heb geen familie meer, heb ik ook nooit echt gehad…” Nu keek ze op en keek hem aan, een steek van medelijden door zich heen voelen gaan. het weerspiegelde zich in haar ogen en ze bleef hem aankijken. Maar hij moest ouders hebben gehad, dat kon niet anders. Zonder ouders had hij nooit zo'n aardig iemand geworden als hij nu was, althans zo zag zij het dan wel weer. ”Ik ben gevonden in een opbrandend huis toen ik klein was. Ik heb er nog altijd een litteken van, op mijn rug. Ik had geen herinneringen meer en ik heb een groot deel van mijn leven daarna op het verkeerde pad gelopen.” Langzaam knikte ze en begreep het al snel. Maar ze kon het zich niet voorstellen om hem als slecht persoon te zien. Langzaam, maar toch twijfelend legde ze haar hand op zijn schouder en keek hem aan. ''Wat erg voor je,'' zei ze zacht en deels wel een beetje geschrokken. Waarschijnlijk zou hij ouders hebben waar hij trots op kon zijn en als ze nog hadden geleefd dan was hij waarschijnlijk een hele populaire jongen geweest met een perfect leventje. ”Lord death, heeft me doen in zien waar ik mee bezig was, sinds dien ben ik eindelijk geheel anders. Ze zeggen dat doordat ik bijna geheel in duisternis gehuld was en dan toch ben terug gekeerd. Mijn ziel gesplitst is in drie stukken ik wie ik nu ben en twee andere delen.” Het klonk ingewikkeld maar ze knikte langzaam. Ze liet de woorden tot haar doordringen en onderdrukte de neiging om te grijnzen. Ja , haar 'pleegvader' kon daar heel goed in zijn. ”Sommigen zeggen dat ik soms geheel verander in iemand anders. Omdat drie zielen één lichaam delen. Daarom meiden mensen me. Bang om achter de waarheid te komen.” Ze knikte weer en glimlachte toen weer. ''Ja, dat is best ingewikkeld als je het zo verteld, maar ik ben blij dat Shinigami-sama je het juiste pad hebt laten zien.'' Haar stem was warm en ze grinnikte even. Ze onderdrukte de neiging over haar achterhoofd te wrijven, een ple waar zij vaak een klap had gehad. ''Maar soms brengen onze keuzes consequenties mee. Niet dat dat zo heel erg is hoor. Zoalng je ermee leert leven en er mee kunt leven is het geen reden voor anderen om je anders te behandelen.'' Vervolgde ze rustig en keek hem aan. ''En ik denk dat het ook bij jou een positieve kant heeft hoor, hoewel ik hoop dat er geen duivel daar binnen in jou zit. Dan zou ik knettergek worden, als ik dat dan nog niet ben.'' Het laatste was echt een pure grap. Ze kon echter niet bedenken hoe hij zou zijn als er werkelijk een duivel schuilhied daar in zijn geest. Ze grinnikte even en haalde haar hand weer door haar haar. ''Je hebt me nu toch weer een reden gegeven om Shinigami-sama dankbaar te zijn voor zijn aanwezigheid in deze wereld. Want zonder hem had ik je waarschijnlijk nooit ontmoet, of je zou een heel ander, slecht persoon zijn. Niet dat ik me dat zo kan voorstellen.'' Ze moest even lachen en schudde haar hoofd. Zelfs al had hij meerdere persoonlijkheden, ze mocht hem en daar bracht zijn verhaal geen verandering in. Het enigste wat in haar groeide was begrip voor hem, zijn leven was niet makkelijk geweest maar toch stond hij nu nog sterk en zelfs met een lach in het leven. Maar ook kon ze respect voor hem opbrengen, gewoon om wie hij was. Hij zou nu waarschijnlijk een van de weinige zijn die haar respect had, niet dat hij zich er vereerd door moest voelen. ''Jouw beurt Yugi.'' Zei ze toen zacht en haar blik werd wat serieuzer dan eerst. ''Wat wil jij van mij weten, welke vraag komt er als eerst in je op?'' Vroeg ze zacht en glimlachte toch weer even. Maar toch werd ze nerveus, hij kon vele vragen aan haar stellen. Maar ze wist niet of ze het lef had echt alles te bekennen. Bovendien droeg zij een geheim dat niemand mocht weten. En zelfs al was hij haar partner nu, ze wist niet zeker of hij zou blijven zelfs al wist hij de waarheid achter haar bestaan. Ze was bang dat hij zich van haar af zou keren en haar geheim, dat ze jaren opgesloten had rond zou bazuinen. Langzaam gleed haar blik weer naar haar tikkende voeten en ze zweeg, afwachtend op wat hij van haar wilde weten.

Ze was niet zo moeilijk met het accepteren van andermans gebreken. Iedereen had ze en je hoefde je er niet voor te schamen. Je gebreken maakte je uniek in de wereld. het was je zekerheid dat er echt maar een van jou was in het leven. Ze zou niet kunnen bedenken hoe ze moest reageren als er opeens een kopie van zichzelf voor haar neus stond. Ze zou waarschijnlijk gillend wegrennen en dan ergens in een hoekje nog verder uit haar dak gaan. Maar Yugi's verhaal was anders, ergens achter zijn woorden zat een veel groter verhaal en hij had veel meegemaakt. Ze kon zich wel een beetje inleven met hem, maar misschien moest ze hem ook haar verhaal vertellen. Zou hij het net zo opvatten als dat zij met dit had gedaan? Ze wist het niet zo heel zeker maar ze hoopte dat hij haar genoeg zou vertrouwen om de waarheid onder ogen te kunnen zien. Zou hij haar kunnen accepteren voor wie ze echt was en ook met wat ze meedroeg in haar hoofd. Ze wilde er liever niet aan denken maar er was geen ontkomen meer aan. Al haar acties waren uit vriendelijkheid, ze as niet bang voor hem. En zelfs met de waarheid nu in haar hoofd gegrift zou ze hem niet anders zien. Dat hadden waarschijnlijk al genoeg mensen gedaan, dat verdiende hij ook niet. Hij had een goed hart, en daar ging het vooral om.
Ze was blij dat hij nog lachtte, zou hij doorhebben dat ze er echt geen probleem mee had? ”Maak je geen zorgen!” had hij gezegd en ze grinnikte. Ze maakte zich er ook geen zorgen om. En zelfs al zat er duivel in hem verborgen, ze kon er gemakkelijk tegenop. Ze zou het bevechten en het van de aardbol wissen voor eens en voor altijd. Al was het om Yugi te helpen was ze bereid over haar eigen grenzen heen te stappen. Hij was nu een vriend van haar en bovendien haar partner. Ze zou hem nooit laten vallen, hoe erg het probleem ook mocht zijn. Ze knikte even in zichzelf en glimlachte weer. Ze hoorde de bel gaan en keek even op. Dat was weer een behoorlijke tijd les die ze gemist hadden. Maar het interesseerde haar niet. Ze had haar tijd juist gespendeerd. En als ze de waarheid nu thuis vertelde zou het haar waarschijnlijk niet een van de angstaanjagende en pijnlijke chops opleveren. Ze zou er nu veilig vanaf komen, desondanks het feit dat ze voor de zoveelste keer gespijbeld had. Maar haar dag had een resultaat gehad wat de rest waarschijnlijk niet hadden verwacht voor haar. Ze zou weer eens lachend binnen kunnen komen, maar dan ook met een gemeende lach die van diep van binnen kwam. Even kwam er een blik van woede op haar gezicht als ze de studenten zag lopen. Het liefst schoot ze naar beneden en liet ze hen alle hoeken van het schoolterrein zien, maar dat was geen goed idee. Waarschijnlijk zou yugi wel met haar meedoen maar ze droeg al de bijnaam troublemaker. Hoewel dat weer vanaf een andere reden kwam. Een reden die haar diep van binnen pijn deed omdat het nooit express ging.
Ze had haar handen onder haar bovenbenen gelegd en luisterde hoe haar hakken tikten. Natuurlijk was ze nerveus over wat Yugi van haar wilde weten, maar als hij het zou vragen dan zou ze eerlijk antwoord geven en hopen op een positieve reactie. Ze probeerde niet ongeduldig te raken door de stilte. Ze moest hem ook de tijd geven, zij had recht op de man af naar de waarheid gevraagd, simpelweg omdat ze er niet van hield om dingen niet te kunnen begrijpen. Nu had ze duidelijkheid en geen problemen met de waarheid. Zachtjes zuchtte ze even en bleef naar haar voeten staren. ”Wat doe je vanavond?” haar ogen werden groot terwijl haar hoofd omhoog schoot en ze hem geschrokken aankeek. Was dat zijn vraag? Was dat wat hij wilde weten van haar? Ze werd een beetje verward maar langzaam drong het tot haar door dat hij er waarschijnlijk niet naar zou gaan vragen uit zichzelf. Schaapachtig begon ze nu zelf te grinniken en schudde haar hoofd waardoor haar rozige haar even voor haar ogen viel voor de wind het weer optilde. ''Nou eigenlijk is het hopen dat ik veilig door mijn gesprek thuis kom en dan op mijn kamer zitten omdat ik waarschijnlijk huisarrest krijg. Maar dan ga ik waarschijnlijk door het raam toch naar buiten en wat rondhangen.'' Antwoordde ze half opgelucht en nog steeds grinnikend. Ze was wel blij dat ze haar verhaal nog niet op hoeftte te biechten. Niet dat ze het hem nooit zou vertellen, maar het was een ongemakkelijk verhaal, en zeker ook op school. Je wist maar nooit wie er meeluisterde. ''En jij? Wat zijn jouw plannen?'' Vroeg ze spontaan en grinnikte vrolijk. Misschien konden ze samen wat gaan rondhangen ergens. Maar toch knaagde er wel iets aan haar, een gevoel van oneerlijkheid. ''Vraagje,'' begon ze zacht en keek eerst naar haar voeten voor ze hem aankeek. ''Ik geef toe, die vraag zag ik niet aankomen. Waarom vermeed je de meest logische vraag. Ik bedoel jij hebt ook eerlijk de waarheid verteld...'' Ze begon een beetje te mompelen en keek weer naar beneden en naar alle idioten die zich daar hadden verzameld.