Darkness wil never win! ~Rukea~

Verloren gelopen tussen de vele steegjes bleef hij even staan. ook al woonde hij hier nu al een paar jaar. Nog steeds kon hij zijn weg tussen al deze steegjes verliezen. Zijn ouders zouden gek worden als ze zouden horen dat hij vaak verloren liep. Maar hij trok zich al lang niets meer aan van zijn ouders. Waarom zou hij nog. Ze dachten alleen maar aan zich zelf en hadden helemaal geen oog voor hem. Alleen wanneer hij zei dat hij zou vertrekken hadden ze voor het eerst in jaren echt met hem gepraat. Nu nog altijd probeerden ze hem terug naar huis te trekken. Ze stuurden berichten en mensen. Maar elke keer weigerde hij er ook maar een blik op te leggen. Hij verbrande de brieven en gunde de mensen die ze stuurde geen blik waardig. Hij dreef zijn ouders waarschijnlijk tot wanhoop. Maar ze hadden er eerder aan moeten denken. Het bleef zijn leven en hij had nu deze weg gekozen. Het bleef de schuld van zijn ouders. Maar hij had helemaal geen probleem om zo te leven. Neen hij vond het zelfs fijn. Langzaam bleef hij recht door lopen. Af en toe draaide hij weer een ander steegje in. De stad leek nu helemaal dood te zijn. Alsof hij hier de enigste was. Maar hij besefte zelf ook wel dat het niet zo was. In de steegjes kwam je de gekste personen tegen. Soms kwam je dan makkelijk in de problemen. Maar daar trok hij zich niets van aan. Neen liet je hem met rust dan liet hij jou ook met rust. Beledigde je hem, dan kon je het best al een kamer in het ziekenhuis bestellen. Neen jack was geen slechte gast. Maar hij kon er niet tegen dat je zijn naam vuil maakte. Eenmaal dat je hem boos kreeg was het te laat. Hij wist zelf wel dat hij er op zou moeten letten. Zeker nu hij door lord death was goedgekeurd. Het enigste wat hij nu nog moest vinden was een partner. Een partner die bij hem paste. Ze zeiden dat het enorm moeilijk was om een partner te vinden. Dat geloofde hij op zich zelf wel. Je moest gewoon de juiste persoon vinden. Hij sloeg weer eens in. Hij was zo in zich zelf gekeerd dat hij de muur niet zag. Het was een doodlopende steeg. Net op tijd viel zijn blik op de muur. Net op tijd stopte hij zodat hij niet tegen de muur liep. Hij zuchte even. Hij keek even achter zich. Het was best al donker en in dit steegje brandde er geen licht. Hij hoorde een soort van gekraak. Zijn fel groene ogen zorgden er voor dat hij goed kon zien in het donker. Hij zag een soort van een beweging. Neen het was hier niet veilig en hij had geen zin om wie of wat daar ook was te ontmoeten. Met een lenige sprong, klom hij met gemak over het muurtje. Hij kwam met een doffe plof terug op de grond terecht. Hier brandde er wel licht. Dat was veel beter zo. Hij liep met ferme passen door. Jack kwam uit op een lege straat. Er brandde licht in een paar huizen. Maar nog steeds voelde hij die rilling over zijn rug. Misschien was het beter om te vluchten. Maar hij was niet echt een persoon die een gevecht uit de weg ging. Natuurlijk hij had nog geen partner en nu was hij open en bloot voor een aanval. Hij zou zich zelf niet kunnen verdedigen. Dus het was beter om door te lopen en goed uit te kijken. In openstraat te blijven en ook in het licht. Wie of wat er ook zou komen. Hij was niet van plan om te verliezen.

Daar zat ze dan, op een lage schuur, in een lege straat, terwijl de duisternis genaamd 'nacht' langzaam over de wereld heen viel. Haar slanke lichaam omhuld in zwarte kleren viel nauwelijks op. Haar dunne donker bruine haren werden even kort door de wind mee gevoerd, waarna ze weer speels rond haar hartvormig gezicht lagen. Ze had een licht getinte huid, roze getinte lippen en heldere blauwe ogen. Een unieke combinatie, vonden velen. Zijzelf vond het normaal, haar hele familie had het en zijzelf was niet veel anders. Ze had zich gedragen naar hoe haar familie het wou, was nooit in opstand gekomen, behalve een paar uur geleden. Haar ouders hadden erop getimmerd dat ze een partner moest vinden, een goeie. Ze hadden allemaal afspraken voor haar geregeld met oudere knapen die haar wel wouden als partner. Rukea was voor het eerst in haar leven in opstand gekomen, haar ouders waren verbaasd geweest, maar daarna woedend; hoe durfde Rukea ooit zo'n toon tegen ze aan te slaan?! Rukea had er genoeg van. Ze was weg gelopen, zonder ook maar enige bepakking, ze had alles achter gelaten. Dus ook haar familie. Niet dat ze er mee zat, ze was de middelste van 3 broers en 3 zussen. Ze werd een beetje vergeten en ze had er genoeg van. Haar stem was niet vaak te horen, ze deed ook niet haar best om op te vallen, ze vond het best. Niemand viel haar lastig, zij viel niemand lastig. Maar toch zat ze nu op een lage schuur, omdat ze geen partner wou hebben. Tuurlijk, ze wou wel een partner, maar dan wou ze die nog zeker wel zelf uitkiezen. Ze was erg gewillig bij de meesten meisters, dit kwam door haar uiterlijk als mens en haar vorm als wapen. Een kettingzaag was niet iets wat je nou echt vaker tegen kwam.

Nu zat ze hier, niet wetend waar ze heen moest gaan. Ze kende de stad tot op haar duimpje, verdwalen zou ze zeker niet, maar ze had geen adres waar ze voor de avond kon blijven. Ook had ze geen geld om iets te huren. Zachtjes begon haar maag in een krimpen bij het idee van voedsel. Honger. Ze moest wat gaan eten, maar wat? Ze liet haar blik eens kort over de omgeving heen gaan. De straten waren barrig verlicht, de meeste lantaarnpalen waren kapot of flikkerde zo irritant. Haar blik viel even kort op een prullenbak, ze overweeg over om er wat uit te pakken. Nee. Zo laag zou ze niet zakken. Het geluid van een doffe plof deed haar opkijken. Ze richtte haar heldere blauwe ogen op het geluid. Ze tuurde in het duister, maar zag niks bijzonders. Ondanks dat, geloofde ze haar ogen niet. Er moest daar wel wat zijn, ze hoorde toch duidelijk wat. Daarom bleef ze haar heldere blauwe kijkers maar op het duisternis richtte. Uiteindelijk doemde er een jongen op vanuit de duisternis. Hij had blond haar en groene ogen. Rukea volgde hem kort met haar ogen. Natuurlijk zag hij haar niet, ze zat praktisch boven hem. Ze had de neiging om haar oude gewoonte weer uit te oefenen; stil zijn en alleen kijken. Zoals ze altijd deed. Zowel thuis als in het dagelijks leven. Rukea schudde kort haar hoofd. Ze moest zichzelf veranderen, ze moest misschien eens vrienden krijgen. En een meister voor haar stond ook nog steeds op haar lijstje. Langzaam stond Rukea op. Haar slanke benen hielden perfect balans op de dunne muur. Toen de jongen zich vlak onder haar bevond, sprong Rukea met een simpele beweging van de muur af en kwam soepel op haar benen terecht, vlak voor de jongen. Ze richtte haar heldere blauwe ogen op de jongen. Ze keek hem even zwijgend aan, toen ze besefte dat ze niks zou [wat een oude gewoonte was] schudde ze eens kort met haar hoofd. "Sorry," zei Rukea kort. Ook al had het kort en zacht geklonken, Rukea wist zeker dat de jongen het kon horen. Ze hoopte alleen dat hij niet al teveel was geschrokken of dat hij een verkeerde indruk van haar kreeg aangezien ze in zijn ogen vanuit de lucht kwam.

[hopelijk kan je er wat mee ;'D]

De rilling op zijn rug wilde niet verdwijnen. Hij had dit eerder gevoelt en dat was geen leuke ervaring geweest. Maar hij was toen nog heel jong geweest. Even ging hij terug naar die dag. Hij herinnerde het zich nog goed. Donkere wolken hingen in de lucht. Het was donker geweest en de regen viel als bakken naar beneden. Voor de zoveelste keer was hij naar buiten gelopen zonder jas. De tuin was toen zo groot geweest dat hij in zijn eigen tuin verdwaalde. Zijn haren waren kletsnat. Zijn kleren doorweekt en de kleine jongen liep letterlijk in de modder. Zijn kleren vuil en hij kon nauwelijks zien waar hij liep. Toch bleef hij doorlopen in de tuin waarin hij elke dag speelde. Hij was al een paar keer gevallen en dat maakte alleen dat zijn kleren nog vuiler werden. Alles leek zo groot en donker. In de verte hoorde hij een van de bedienden roepen. Hij lachte even luit op en met een piep stemmetje riep hij dat ze hem maar moesten zoeken. Met kleine pasjes liep hij dus verder. Zoekend naar een goede verstop plaats. Ze mochten hem niet vinden en ze zouden hem niet vinden. Uiteindelijk vond hij een kleine doorgang in de struiken. Hij kwam uit in een hol waar hij droog zat. Daar zou hij wachten op een bediende. Hij wilde hier blijven. Binnen was het saai. Binnen kon hij alleen met zijn speeltjes spelen of moest hij het gezaag van de meisjes horen. Dat gebrabbel hij kon er niet tegen. Ook al was hij jong. Hij was slimmer dan dat je zou denken. De regen bleef vallen en het enigste wat hij hier kon zien waren de wolken die langzaam voorbij vlogen. Hij hoorde af en toe nog wat geroep naar hem. Maar deze keer gaf hij geen antwoord. Neen hij wilde geen antwoord geven. Dan zouden ze hem vinden en dan was het spelletje gedaan. Net nu het zou leuk was voor hem. De bedienden mochten er dan misschien een hekel aan hebben. Elke keer hoopte hij eindelijk een keer zijn ouders te zien. Maar dat verliep nooit goed. 6 jaar ja zes en hij had nog altijd niets aan zijn ouders gehad. Alleen af en toe eens een keer een babbeltje over zijn toekomst en het ergste was dan nog dat hij het niet zag zitten. De regen hield langzaam op en hij kreeg het een beetje koud. Een rilling liep over zijn rug. Hij herkende de rilling niet. Maar het was niet van de kou. Hij hoorde een zacht geritsel van bladeren en langzaam aan raakte hij in paniek. Dit waren niet de bedienden. Zachtjes kroop hij op zijn knieën het hol uit. Het was al donker… Was hij in slaap gevallen? Neen, nee hij was toch niet in slaap gevallen. Hij draaide en paar rondjes. Hij kon het licht van zijn huis zien in de verte. Hij zette het op het lopen. Voor het eerst in een hele tijd wou hij thuis zijn. Hij wou warm in zijn bed liggen. Daar waar het veilig was. Ook al had hij daar niets aan zijn ouders. Het gekraak ging door en hij voelde de grond beven. Het geluid van hete adem in zijn nek. Hij bevroor. Maar hij kon niet blijven stil staan. Langzaam draaide de 6jaar oude jack zich om. Rode ogen en een monsterlijk lichaam stonden voor hem. Scherpe tanden en nagels als messen kwamen naar hem toe. Hij wilde roepen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Hij voelde dat hij werd weg getrokken en opeens werd hij gedragen. Een jonge man en een jonge vrouw liepen weg van het monster. ‘We moeten het bevechten’ hoorde hij de man zeggen. Wie was het? Wat het, het monster? Hij voelde hoe hij werd neergezet en hij keek toe hoe de vrouw veranderde in een wapen. Verder ging de jongen het monster te lijf…. Het beeld vervaagde. Jack schrok op. Een meisje ongeveer zijn leeftijd kwam voor hem te staan. Ze was uit het niets opgedoemd. Alsof ze uit de lucht was komen vallen. Hij keek recht in haar licht blauwe ogen. Ze bleef zwijgen. Hij lachte even… “Sorry” Hoorde hij het meisje stil zeggen. Hij slikte even. ”Een rare hallo maar goed.” Zei hij met een vriendelijke ondertoon om het ijs te breken. Het bleef even stil. Wat kon hij zeggen. ”Kan ik je ergens mee helpen?” De woorden rolden gewoon uit zijn mond. Wat kon hij anders zeggen of doen tegen een meisje die plotseling uit de lucht was komen vallen. Letterlijk. Hij vond het wel fijn en terwijl hij wachte op een antwoord bekeek hij haar nog eens goed. Ze zag er best wel vriendelijk uit.

Het meisje bleef zwijgen en er viel weer een stilte. Hij bleef haar rustig aankijken. De rilling op zijn rug was verdwenen. Vreemd. De rilling was die door het meisje gekomen? Neen dat kon niet, want ander zou hij het nu nog altijd hebben. Hij vergat het maar. Hij bleef het meisje aankijken. Waarom kwam hij altijd van die gekke dingen tegen. De ene keer was het vreemder dan de andere keer. Maar nu was het wel heel vreemd geweest. Ergens besefte hij dat het meisje ook geluk had dat hij in zijn gedachten was weggezonken. Anders zou hij haar misschien zomaar hebben aangevallen. Dat gebeurde wel vaker. Dat was een ding waaraan hij ook moest werken. Een zucht verliep zachtjes zijn lippen. Nu hij er zo over na dacht er moest veel verandert worden. Maar ja het leven veranderde continu… Zij moesten zich er aan aanpassen en daar had hij nu eenmaal geen probleem mee. Hij zag wel hoe dat ze keek. Er lag een rare blik in haar ogen alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen. Misschien was ze niet gewend om met mensen te spreken. Ja zeker dat kon. Dat was dan ook meteen een verklaring waarom ze uit de lucht was komen vallen, in een donkere steeg. Terwijl hij een rilling over zijn rug had gekregen, die hem liet denken aan het monster. Toen hij 6 jaar oud was geweest. Als dat alleen maar toen een droom was geweest. Hij had nu nog altijd een litteken over zijn arm lopen. Maar dat had hij mooi weg gestopt om een soort van verband. Voor hem was het meer een armband. Voor anderen was het vreemd om te zien. Andere mensen mochten gerust het litteken zien. Maar het was mooier om het te verbergen. Dan stelden ze ook meteen geen zo’n domme vragen. Zoals ‘gaat het wel met je’ natuurlijk. Het was geen wonde het was een litteken. Hij had geen pijn meer en dus was alles in orde. Sommige mensen waren gewoon zo dom. Hij wist ook wel dat ze het goed bedoelden, maar hij had het dan wel liever anders gehad. "Erh..," Zei het meisje voor hem. Ze deed een stapje naar achteren. Nu stonden ze op een normale afstand van elkaar. Even vroeg hij zich af of het meisje wel kon praten. Maar dat was een domme gedachte van hem. Natuurlijk kon het meisje praten. Toch? Hij bekeek haar nog eens van top tot teen. Het leek er niet op dat ze slechte bedoelingen had… Maar je wist maar nooit. Nu hij er over na dacht, hij wachte nog steeds op een antwoord. Misschien moest hij gewoon maar nog iets tegen haar zeggen. Maar voor hij wat kon zeggen kwamen haar woorden al. "Nou kijk, ik heb niet echt een plek om heen te gaan," Sprak ze uit. Een glans van verbazing was heel even te zien in zijn ogen. Maar dat verdween al snel weer. Oké hij had dat antwoord niet verwacht. Zeker niet toen hij vroeg of hij haar met iets kon helpen. Maar snel genoeg kwamen haar andere woorden. "Erh.. laat ook maar, vergeet wat ik net heb gezegd," Hij zag hoe ze naar hem keek. Alsof ze zijn reactie wilde weten. Hij lachte gewoon eens vriendelijk. Hij had niet echt veel woorden om iets verder te zeggen. Misschien eens goed voorstellen. Misschien eens goed na denken over haar woorden dat kon helpen. Hij zag hoe ze haar had naar hem uitstak. "Ik ben Rukea," Nogmaals lachte hij naar het meisje. Hij nam haar hand aan. Toen hij haar had nam kwam er een soort van stroom door zijn lichaam. Hij wist dat het kwam door de Wavelength kwam. Het vreemde was. Meestal voelde hij niets. Maar nu voelde hij de stroom van haar Wavelength. Het voelde zo vertrouwd aan, alsof hij het ergens van kende. Hij lachte even. ”Jack, maar iedereen noemt me Jackie.” Hij wachte even en langzaam liet hij haar hand los. ”En weetje Rukea, als je wilt kun je de nacht wel bij mijn huis doorbrengen… Ik heb toch twee kamers.” Zei hij toen vriendelijk. Ja hij had twee kamers. Één voor hem en een voor zijn Weapon die hij jammer genoeg nog niet had. Hij moest gewoon nog de juiste persoon tegen komen.

Hij begon langzaam aan te twijfelen over zijn voorstel. Hij kende haar niet eens. Alleen een naam. Wie vroeg er nu een wild vreemde mee naar huis? Trouwens was dit voorval niet ietsje te verdacht. Een zucht gleed over zijn lippen. Maar zo zacht dat je het niet kon horen. Hij meende de uitnodiging wel. Maar hij kon zien in de ogen van het meisje dat ook zij twijfelde. Ze mocht het altijd afslaan. Wat waarschijnlijk ook zou gebeuren. Hij voelde ook wel dat ze hem niet echt vertrouwde. Zag hij er zo dreigend uit? Misschien had hij het verkeert aangepakt. Dat had hij wel vaker. Misschien was hij ietsje te vriendelijk. Maar zo was hij altijd en zo zou hij blijven. Dat was waarschijnlijk te danken aan zijn verleden. Hij was maar tegen twee personen niet vriendelijk en dat waren zijn ouders. Die verdienden het niet… Hij zag wel hoe ze keek. Hij begon er zich een beetje ongemakkelijk bij te voelen. Rukea had geen Jackie gezegd. Misschien beter zo. Het was ook beleefder en het leek er op dat ook zij een heel beschaafde opvoeding had gehad. Hem was het ingestampt van af dat hij kon spreken lopen en zo verder. In het begin had hij het goed opgevolgd. Maar daarna niet meer. Alleen maar om een reactie van zijn ouders te krijgen. Hij had nooit een reactie gehad. Zelfs geen geroep of een slecht woord; nooit hadden ze echt beseft dat hij er was. Zelfs niet toen hij bijna zijn arm kwijt was geraakt. Het enigste wat zijn moeder had gezegd was dat hij voortaan beter moest oppassen. Geen zoen had hij gekregen geen traan. Zelfs nu twijfelde hij er aan of ze de woorden die ze gesproken hadden wel meenden. Zijn blik gleed even over de schaduwen. De rilling was verdwenen, toch wilde hij er zeker van zijn dat er niemand anders in de buurt was. Hij keek ook over de daken, zijn blik bleef even steken op een vorm dat hij niet kende. Het was alsof er iemand stond te kijken naar hun. Kijken, maar niet durfde te naderen. Toen die schaduw opeens verdween wist hij zeker dat het iemand was. Misschien was die persoon iets van plan geweest. Misschien was het niet eens een persoon geweest. De stem van het meisje deed zijn blik terug naar haar glijden. Er viel een glinstering in zijn ogen. Maar het verdween weer. "Ow, uh..," De woorden leken half leeg. Hij zou er niets op zeggen. Dat was zo onbeleefd. Het was normaal dat ze twijfelde. Hij zelf was ook even aan het twijfelen al weer of het wel zo’n goed idee was. Maar die kleine schok toen ze elkaars hand hadden aangeraakt leek alle twijfels bij hem weg te gooien. Hij schoof die gedachte dan ook van zich af. Ze kon nog altijd weigeren en dat was dan een voordeel. Als ze zou weigeren kon hij haar nog altijd de weg wijzen naar een hotel of zo. Dan had ze ook een plek om te slapen. Waarom had hij dat niet meteen gezegd? Nu kon hij zich zelf wel vermoorden. Maar er was niets aan de buiten kant te merken dat hij van binnen met zich zelf in de knoop zat. Uiteindelijk kwam dat ene woordje dat alles besliste. "Oké," Het verbaasde hem een beetje dat ze oké had gezegd. Het was stil geweest. Alsof ze niet durfde te praten. Maar hij had het wel gehoord. Dat was genoeg geweest. Hij knikte even. Misschien moest hij haar duidelijk maken dat ze het niet moest doen. ‘Rukea… je moet niet als je het geen goed idee vind. Ik kan je ook de weg naar een hotel wijzen.’ Dacht hij bij zich zelf. Waarom zei hij het niet hard op? Waarom hield er iets hem tegen om dat te zeggen? Er viel weer een stilte. Hij keek haar recht aan. Ergens in ie fel blauwe ogen lag er een soort van paniek. Hij was zelf ook wel een beetje in paniek over deze gebeurtenis. Ook al had hij daar eigenlijk geen reden voor. Niet dat hij elke dag een vreemde mee naar huis nam. "Waarom heb je twee kamers?" Sprak Rukea. Ze verbrak zijn gedachten en hij dacht even na wat hij moest zeggen. ”Wel euh..” Hoe moest hij het uitleggen. Waarom had hij twee kamers? Één voor hem en één voor een Weapon die hij nog niet had. Dat moest hij gewoon zeggen. ”Wel.. Euh één voor mij en één voor mijn partner…” Zei hij toen maar. Deze keer lag er niet echt een toon in zijn woorden. ”Nu is de kamer eigenlijk best leeg op een bed na… Want ik heb nog geen partner.” Hij schonk haar een kleine glimlach. Maar zijn groene ogen zeiden veel meer.

Zag hij daar een deel van teleur stelling in haar ogen. De grijns rond haar lippen. Ze lachte iets wat hij nog niet bij haar gezien had. Betekende dat, dat ze hem nu wel vertrouwde. Misschien maakte hij zich er gewoon veel te veel zorgen over. Het was wel duidelijk dat ze het snapte. Ze had al een paar keer geknikt. Hij vond het ergens dat ze verwonderlijk was. Ook zij had kunnen weg lopen. Ook al was ze dan voor hem gesprongen op een of ander manier. Hij hoorde haar woorden, en er kwam weer een glans in zijn ogen. Hij luisterde half gespannen. "Zelf heb ik ook geen partner. Mijn ouders hadden allemaal mensen voor mij uitgezocht die mijn partner zou worden, maar ik moest niks van ze hebben. Die mensen willen me alleen maar om mijn vorm," Het klonk zo open. Alsof ze het tegen een gewone vriend had gezegd. Hij lachte nog eens. Ook deels omdat ook zij lachte. Daar na knikte hij. Ja hij snapte wat ze bedoelde. Of toch niet. Misschien maar half. Want zijn ouders wouden dat helemaal niet. Zijn ouders wouden hem thuis veilig hebben Maar dit was nu eenmaal iets dat hij wou. Hij snapte ook wel dat ze de mensen had geweigerd. Je moest iemand vinden die bij je paste. Iemand die je kon vertrouwen en iemand die een vriend zou worden. Hij had die persoon nog niet gevonden. Ook omdat velen dachten dat hij gewoon een rijke knul was die niets beters te doen had en de meestal bang waren dat ze nooit de 99 zielen zouden krijgen van hem. Maar hij wilde het doen en wie zijn Weapon ook zou worden. Hij beloofde nu al dat hij die 99 zielen plus één heksen ziel zou krijgen. Als hij niets beters te doen had. Dan ging hij wel iets geheel anders gaan doen en niet hier zomaar rondlopen als een kip zonder kop. Of met een wild vreemde praten en haar uitnodigen om bij hem te overnachten. Maar dat deed hij nu wel. Dus was het zeker niet iets dat hij deed uit verveling. Ook al moest hij toegeven dat het wonderen deed tegen verveling. De laatste dagen verveelde hij zich nooit. Ook snapte hij dat ze geen mensen wou die haar alleen maar wouden voor haar vorm. Opeens ging er een lichtje bij hem aan. Vorm, Vorm dat betekende dat ze een Weapon moest zijn. Als er zoveel mensen waren die haar alleen maar voor haar vorm wilde hebben. Welke vorm had ze dan wel. Het moest wel iets heel ongewoons zijn. ”Ik snap wat je bedoelt. Je moet iemand vinden die bij je past.” Zei hij toen om haar niet te lang te laten wachten. Hij sprak de waarheid dat kon je niet ontkennen. Maar haar woorden hadden hem wel nieuwsgierig gemaakt. Hij stapte even vooruit en liep voorbij haar. Hij liep even door… Maar draaide zich toen om. ”Kom je? Als we hier blijven staan is de nacht voorbij voor we bij mijn appartement zijn.” Hij zei het vriendelijk en wachte even. Hij wilde haar vragen welke vorm ze had. Maar dat was zo.. zo vreemd om te doen. Hij wachte even en liep toen rustig en op zijn gemak verder. Er viel weer een stilte. Maar het was geen onaangename stilte. Het was gewoon een vredige rust die er lag. Je hoorde alleen af en toe eens een flikkerende lamp. “Welke vorm heb je dan wel, als ze je alleen maar willen hebben om je vorm?” Vroeg hij plots. Hij kon zich zelf nu wel weer eens vermoorden. De woorden waren zomaar ui zijn mond gerold zonder het echt de bedoeling was geweest. Hoe dan ook hij kon zijn woorden niet terug nemen. Maar hij kon er wel voor zorgen dat het wat beleefder voorkwam. ”Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen…” Zei hij er dus maar bij. Hij keek haar even aan. Haar reactie hoe zou ze reageren? Hopelijk niet al te slecht. Anders kon ze nu meteen weglopen om dan noot meer gezien te worden. F eens op school tegen te komen om dan een vieze blik te ontvangen. Hij was er nu wel aan gewend aan de vieze blikken. Toch bleef het een lastig gevoel geven.

Het werd snel duidelijk dat Rukea er geen probleem mee had dat hij die vraag gesteld had. Dat was een hele opluchting. Hij wilde haar namelijk niet op een verkeerd brengen. Welk Weapon ze ook was. Dan nog zou de Wavelength niet passen. De kans was klein en dat wist iedereen. Trouwens hij was nu niet echt opzoek naar een partner. Hij wilde haar gewoon helpen. Misschien konden ze wel vrienden worden. Het was ook wel duidelijk dat ze niet echt zo maar was om komen dagen. Hij kon zich voorstellen dat er iets was gebeurt… Hij moest niet weten wat, of hoe of zelfs wie. Iedereen had problemen. Dat betekende niet dat je het meteen met de eerste de beste zou delen. Hij had nog nooit een woord over al zijn problemen tegen iemand gezegd en hij vond het goed ook zo. Waarom zou hij. De meesten luisterden niet. De meesten draaiden zich om en dachten er van wat ze zelf wilden. Ze beschuldigden hem, van dingen waarvoor zijn ouders hadden gezorgd. Één ding wist hij zeker en hij zou het bewijzen. Hij was niet zijn ouders. Hij was Jack Blackfire. Hij deelde misschien de naam. Maar niet de zelfde gedachten en zeker niet de zelfde dromen. Want zijn dromen keurden zijn ouders af. Terwijl hij de dromen van zijn ouders ergens verachte. Vrienden, hij had wel vrienden en hij was eigenlijk redelijk populair. Maar aan de andere kant. Bleef de zaak zo. Je kon beter bevriend zijn met een rijke jongen dan dat je hem al vijand had. Wat een onzin was dat niet. Hij besefte heel goed dat mensen alleen daarvoor met hem omgingen. Daar was Rukea dan weer anders. Want waarschijnlijk wist ze niet eens wie dat hij was. Dat was goed, dan kon ze hem geen plakkaat opzetten om te zeggen dat hij zo of zo was. Mensen die je niet kende. Ook al had je al van ze gehoord mocht je gewoon niet beoordelen. Je moest ze eerst leren kennen. Haar stem haalde hem uit zijn boze gedachten. "Een kettingzaag, dat is mijn vorm," Hij lachte even. Geen wonder dat ze zo gewild was. Een kettingzaag. Wie zou er daar nu ooit op komen. Dat was gewoon geweldig. Hij zag hoe ze keek en hij lachte even. ”Ik snap waarom je zo populair bent dan. Das gewoon een geweldige vorm.” Hij sprak het rustig uit en zijn blik ging terug naar de straat. Een kettingzaag. Neen dat had hij nooit eerder gehoord. Maar het was duidelijk dat het wel kon en dat het bestond. Hij vroeg zich even af hoe dat zou gaan om te vechten. Hij zag wel iemand met een kettingzaag zwaaien. Maar het zou veel moeite kosten om je er geheel aan, aan te passen. Ook goed bewegen zou een taak worden voor haar partner. Hij of zij zou snel moeten zijn. Lenig en vooral handig. Want anders had je wel een beetje een probleem. Hij lachte van binnen en stelde zich voor hoe dat mensen begonnen te falen. Ja dat zou een grappig gezicht zijn. Maar ja, dat was dan voor haar partner. Langzaam stapte hij in stilte verder. Mooi op het zelfde ritme van het meisje naast hem. De rust keerde weer even terug. Tot de stem van Rukea er tussen kwam. Zijn blik draaide naar haar toe terwijl ze haar vraag stelde. "Ben jij een meister?" Had hij die vraag kunnen verwachten? Ja dat had gekund. Maar hij had er niet aangedacht. Hij knikte even. ”Ja, Jack de meister, de enige echte.” Hij lachte nog even. Maar zei er verder niets over. Het was nu aan Rukea om er over te denken wat ze wilde.
Terwijl ze langzaamer hand dichter en dichter bij zijn huis kwamen.

Hij vond het wel fijn om eens niet alleen over straat te lopen. Rukea was wel een goed gezelschap. Ook al hadden ze elkaar een beetje op een aparte manier ontmoet. Het was toch snel goed gekomen. Hij had al vreemdere dingen mee gemaakt. Misschien zelfs zo vreemd dat het de moeite niet was om er over te spreken. Hij wilde niet terug denken aan het verleden. Hij wilde het verleden kwijt raken en liever opnieuw beginnen. Toch achtervolgde zijn verleden hem. Misschien was het beter om eens en voor altijd er afscheid van te nemen. Maar het probleem was. Om dat te doen, moest hij een andere naam krijgen. Maar zijn naam was ook alles wat hij nog over had. Dus dat kon hij nu eenmaal niet kwijt spelen. Trouwens het naam was ook het enigste wat hem nu echt niet veel kon schelen. Misschien klonk het hard en klonk het niet zo gewoon. Maar als er een ding was dat Jack niet was, dan was het wel normaal. Vele schrokken er van. Toch bleven ze bij hem. Zelf vond hij zich zelf een normale gast. Gewoner dan gewoon. Vriendelijk en beleeft, goed opgevoed en hij zou niet zo snel iemand in de steek laten. Hij was helemaal terug in gedachten gekeerd. Toch voelde hij door zijn gedachten de rilling weer. Dat was de reden waarom hij zonder een kik te geven zijn ogen lied glijden over de omgeving. Toch zag hij niets. De gestalte dat hij eerder had gezien, Was die er nog? Was het daarom dat hij het gevoel had? Hij wilde het weten. Geen risico’s nemen. Zeker niet met Rukea, hij wilde niet dat er iets gebeurde. Toch waren ze beide zwak. Rukea zou haar waarschijnlijk wel kunnen verdedigen en hij had zelf ook lessen in verdediging gehad. Maar was dat genoeg. Hij wist niet eens wie er in de buurt was. Wie of wat! Toch was het gevoel er weer en het was zeker niet van het meisje naast hem. Ze had ook nog geen woord gezegd en het enigste wat hij in die tijd had gedaan was even schuins naar haar gekeken. Er was een kleine glimlach geweest. Een kleine grijns op haar lippen. Die even gebleven was. Maar nu weer verdwenen. Hij liep verder met zijn blik vooruit. Zijn aandacht op het geluid van hun voedstappen. Hij sloot zijn ogen even. Een kleine rust kwam op hem. Het was vreemd. Ook al was die rilling er. Hij voelde een rust op zich komen. Toch er kwam een verstoring. Een gemis. Hij wiste een paar voedstappen, meteen opende hij zijn ogen en draaide hij zich om. Daar stond ze, als bevroren te zoeken naar iets. Het was meteen duidelijk dat er wel iets was. Hij had het ook gevoelt, het kon geen toeval meer zijn. Of begon ze te twijfelen? Begon ze te twijfelen of ze wel mee zou gaan. neen anders zou ze niet zo blijven staan. Hij spande zijn spieren op. Hij wist niet wat er zou gebeuren. Maar het zou niet goed zijn. "Ow, er is niks, laten we maar verder gaan," een onzekere glimlach kon hij wel zien. Hij knikte even. Toch was hij er niet blij mee. Hij had gehoopt op iets anders. Toch misschien was het beter zo. Hij liep nog even verder. Maar toen er een zacht gekraak voorkwam op één van de daken hield hij Rukea tegen. Hij keek even rond. Hij werd heel serieus, geheel anders. Hij keek even naar haar… “Vlucht!” Sprak hij uit. Hij was niet van plan om weg te rennen. Maar ook niet van plan om Rukea iets te laten oplopen.